İslami sitede geçen kaynakta:
Hz. İbrahim aleyhisselam,Milattan yaklaşık 2000 yıl kadar önce,Irak’ın Ur şehrinde Dünyaya geldi.[Peygamberimizin hayatı,DİB yayınları,İrfan Yücel,S.18].
Peygamber olduktan sonra,halkı tek ALLAH’a imana davet ettiği için Babil hükümdarı Nemrut tarafından ateşe atıldı.Fakat ALLAH’ın emri ile ateş onu yakmadı.[Bkz.Enbiya Suresi 69-70].
Hz. İbrahim aleyhisselam,bu olaydan sonra Filistin‘e yerleşti,bir müddet burada kaldı.Daha sonra ALLAH (cc)‘ın emriyle beraberinde Hz. İsmail aleyhisselam ve onu henüz emzirmekte olan annesi olduğu halde ilerledi.Kadının (Hz. Hacer’in) yanında birde su tulumu vardı.Hz. İbrahim aleyhisselam,kadını (Hz. Hacer‘i) Beyt’in yanında Devha denen büyük bir ağacın altında bıraktı.Burası Mescid’in yukarı tarafında ve Zemzemin tam üstünde bir nokta idi.O gün Mekke’de kimse yaşamıyordu,orada hiç su da yoktu.İşte Hz. İbrahim aleyhisselam,anne ve çocuğunu buraya bıraktı,yanlarına,içerisinde hurma bulunan eski bir azık dağarcığı ile su bulunan bir tulum bıraktı.
Hz. İbrahim aleyhisselam bundan sonra (Emr-i İlahi ile) arkasını dönüp (Şam’a gitmek üzere) oradan uzaklaştı.İsmail’in annesi,İbrahim’in peşine düştü(ve ona Keda’da yetişti.)
“Ey İbrahim,bizi burada,hiç bir insanın hiç bir yoldaşın bulunmadığı bir yerde bırakıp nereye gidiyorsun?” diye seslendi.Bu sözünü bir kaç kere tekrarladı.Hz. İbrahim aleyhisselam,(emir gereği) ona dönüp bakmadı bile.Anne,tekrar (üçüncü kere) seslendi.
“Böyle yapmanı sana ALLAH mı emretti?” dedi.Hz. İbrahim aleyhisselam bunun üzerine “Evet!” buyurdu.Kadın (Hz. Hacer):
“Öyleyse(Rabbimiz koruyucumuzdur),bizi burada perişan etmez!” dedi,sonra geri döndü.Hz. İbrahim aleyhisselam da yoluna devam etti.[Kütüb-i sitte,223/14].Kendisini göremeyecekleri Seniyye (tepesine) gelince Beyt’e yöneldi,ellerini kaldırdı ve şu duaları yaptı:
“Ey Rabbimiz!Ailemden bir kısmını,senin hürmetli Beyt’inin yanında,ekinsiz bir vadide yerleştirdim (namazlarını Beyt’inin huzurunda dosdoğru kılsınlar diye).Ey Rabbimiz! Sen de insanlardan bir kısmının gönüllerini onlara meylettir ve onları meyvelerle rızıklandır ki,onlar da nimetlerinin kadrini bilip şükretsinler.”[İbrahim suresi:37].
İsmail’in annesi, çocuğu emziriyor,yanlarındaki sudan içiyordu.Kaptaki su bitince susadı,(sütü de kesildi),çocuğu da susadı (İsmail bu esnada iki yaşında idi).Kadıncağız (suzuzluktan) kıvranıp ızdırap çeken çocuğa bakıyordu.Onu bu halde seyretmenin acısına dayanamayarak oradan kalktı,kendisine en yakın bulduğu Safa tepesine gitti.Üzerine çıktı,birilerini görebilir miyim diye (o gün derin olan) vadiye yönelip etrafa baktı,ama kimseyi göremedi.Safa’dan indi,vadiye ulaştı,entarisinin eteğini topladı.Ciddi bir işi olan bir insanın koşusuyla koşmaya başladı.Vadiyi geçti.Merve tepesine geldi,üzerine çıktı,oradan etrafa baktı,birilerini görmeye çalıştı.Ama kimseyi göremedi.Bu gidiş-gelişi yedi kere yaptı.İşte (hacc esnasında) iki tepe arasında hacıların koşar adımlarla yürümesi buradan gelir.
Anne,(bu sefer) Merve’ye yaklaşınca bir ses işitti.Kendi kendine: “Sus” dedi ve sese kulağını verdi.O sesi yine işittti.Bunun üzerine:
“(Ey ses sahibi)Sen sesini işittirdin,bir yardımın varsa (gecikme)!” dedi.Derken zemzen’in yanında bir melek(tecelli etti).bu Cebrail‘di.Cebrail kadına seslendi:
“Sen kimsin?”
Kadın:“Ben Hacer’im,İbrahim’in oğlunun annesi…”
-“İbrahim sizi kime emanet etti?”
-“Allah’u Teala’ya.”
-“Her ihtiyacınızı görecek Zat-ı Zücelal’e emanet etmiş.”
Ayağının topuğu -veya kanadıyla- yeri eşeliyordu.Nihayet su çıkmaya başladı.Hacer (boşa akmaması için) suyu eliyle havuzluyordu.Bir taraftan da sudan kabına doldurdu.Su ise,Hacer aldıkça dipten kaynıyordu.
Hacer sudan içti,çocuğunu da emzirdi.[Fethü’l Bari,7/53,(3364)] Allah’a hamd etti.
Kaynak:Son Peygamber Hz. Muhammed’in (Aleyhisselatu vesselam) Hayatı[Kategori 3-4] (M.Hüseyin Özdemir),Sayfa:23-24-25-26
Kaynak: Zemzem suyunu kim buldu
